Het hebben van veel energie begint zijn weerslag te krijgen op het gezinsleven. Levenshaast en energie zorgen ervoor dat ik van een sneltrein in een TGV ben veranderd. Alles moet en wel het liefst nu meteen. Tripjes, werkopdrachten, sporten, afvallen, het maakt allemaal niet uit, als het maar nu of snel gebeurt.
Het feit dat ik alles tegelijk wil doen zorgt voor een dilemma. Toen ik mij niet zo goed voelde had ik maar 1 prioriteit en dat was mijn gezin. Daar ging al mijn energie naar uit en dat was goed. Maar nu, nu ik meer energie heb, nu wil ik meer en zie ik mezelf ook als prioriteit. Zo heb ik bijvoorbeeld zin om naar Barcelona te fietsen, maar wil ik niet zonder mijn lieve kinderen….
Het gezin bestaat niet alleen uit mijzelf. Ik zal ook rekening moeten houden met het tempo waarin het gezin opereert. En het gezin als geheel zit niet te wachten op een losgeslagen moeder. Het gezin wil orde, rust en regelmaat met een normale moeder. Die willen een moeder die duidelijke keuzes maakt en focus heeft.
Op het werk ben ik weer voor 70% aan het werk. 50% werken werkt niet voor mij. Ik was nergens echt van op de hoogte en was elke dag te lang bezig met weer ‘op de hoogte zijn van’ zaken. Maar ja als je dan energie hebt en je gaat werken met allerlei leuke klussen…. Gelukkig heb ik een collega die voor mij op de rem gaat staan, anders had ik alle klussen die er zijn op mijn schouders genomen. (dank je Pauline)
=================================
En dan is het maar zo 1 oktober en opeens besef je dat er in een paar weken tijd weer een scan gepland staat en alle adhd achtige energie verdwijnt ineens uit het lichaam. Opeens wordt elk pijntje, elk bobbeltje en elk kuchje weer geassocieerd met ziek zijn. Ik voel me dan wel goed, maar stel dat….
Het is niet uit te leggen, deze alles verzengende angst. In zo’n periode praat ik veel met mezelf, of liever gezegd mijn ratio praat met mijn gevoel.
angst: Die knobbel onder mijn oksel is vast gegroeid ten opzichte van de laatste scan.
ratio: de knobbel is nooit weg geweest en ik voel me toch nog fit?
angst: nou fit, ik ben wel de laatste tijd wat vermoeider, het zou toch niet?
ratio: Ja duh, Ik heb een enorm vermoeiende reis gemaakt, ik werk weer 70% en alle projectjes vergen ook hun tol
angst: maar stel dat het niet goed is, dan is er bijna geen alternatief meer, dan ga ik snel dood…
ratio: nee, dat kan niet want in juni 2017 heb ik nog een trouwerij en ik heb toegezegd dat ik getuige ben. Het staat op beeld!
En zo gaat het maar door, continue in gesprek met mezelf. Afleiding in de vorm van werk en candy crush maken dat de stemmen in mijn hoofd wat minder zijn, maar vermoeiend is het wel.
Het went nooit, maar in de loop der jaren (wat klinkt het heerlijk dat ik jaren kan schrijven) heb ik de angst wel beter weten te hanteren. Toelaten, maar niet laten overnemen, dat werkt het beste. Juist door de angst toe te laten wordt het wat meer hanteerbaar.
Omdat ik geen regie heb over de uitkomst van een scan, ga ik, om toch maar ergens wel regie over te hebben, heel gezond leven. Geen snoep, geen vettigheid, genoeg nachtrust, veel sporten en het liefst veel nieuwe kleren. Het is een druppel op een gloeiende plaat, maar ik zal tenminste goed verzorgd bij de arts binnenkomen.
Hopelijk kan ik me half oktober weer bezighouden met dilemma’s over hoe ik mijn leven in mijn levenshaast ga inrichten. Voor nu kruip ik even in mijn schulp. Lekker dat het nu ook net herfst wordt en velen met mij die behoefte krijgen.
At last! Someone who unernstadds! Thanks for posting!
LikeLike
onthaasten van levenshaast op het ritme van de seizoenen,…
zo’n mooi woord levenshaast,..
enig bezwaar dat ik het leen?
Veel geluk met de scan en het balanceren tussen ratio en emo in de periode ervoor
zo herkenbaar,..
precies een startsein om terug met een vergrootglas op je lijf te gaan zitten,..
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Elke,
Ik lees in jouw blog dat jij ook de levenshaast kent.
Hoe graag ik het woord zou willen claimen, want hij is zo treffend, hij is niet van mij. Ik heb het van een boektitel van Ingeborg van Beek.
Dat we maar mogen blijven genieten!
LikeGeliked door 1 persoon
ja, hier ook levenshaast, een soort van onverzadigde gulzigheid,…
ook tijd voor mij en vooral mijn omgeving om over te stappen op een boemeltrein
en genieten kan uiteraard ook op een boemeltrein (met een boek misschien)
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Merel,
Wat heb je het weer prachtig en beeldend verwoord en ik kan het proces waar je doorheen gaat goed snappen door hoe je het beschrijft . Het is echt een talent van je om te schrijven maar om je niet nog meer nieuwe uitdagingen te geven zou ik het vooral blijven doen in de vorm die je nu doet.😀
Liefs en we duimen dat alles in je lijf rustig is en blijft
Succes !
LikeGeliked door 1 persoon
Ha ha ha, we doen ons best😊
LikeLike
Lekker even in je cocon kruipen Merel en er dan na de scan weer met nieuwe energie uit komen, dat wens ik je toe!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank Bart, we gaan ons best doen
LikeLike
Beste Merel,
Wat goed dat je het zo duidelijk hebt weergegeven. Ik voel hetzelfde als jij.
Ik hoop dat het goed met je mag blijven gaan. Vriendelijke groeten Cor en Margje Elzenaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel Cor!
LikeLike
Zo herkenbaar dit….ik durf bijna niet meer naar een dokter als ik iets voel…bang dat het weer mis is. Drie jaar geleden borstkanker gehad en weet als geen ander hoe jij je voelt
LikeGeliked door 1 persoon
Helaas weet je ook dat wanneer je niet naar een arts gaat, de angst zal overheersen!
LikeLike
Juist dat heb ik dan ook weer dan ben ik bang dat het al te laat is als ik niet heen ga en dan ga ik met heel veel angst toch heen en dan is het geen kanker maar stress..word dr gek van
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, er is een leven voor en een leven met! Ik wens je veel sterkte en dat je niet vaak naar een arts moet en al je dan moet, dat het om iets kleins is
LikeLike
Hallo Merel,
Je hebt weer een prachtige blog geschreven!
Dus jij en ik allebei een scan deze maand.
Ik al a.s. woensdag CT en MRI (en omdat ik vreselijk claustrofobisch ben, is dat voor mij een beproeving.)
En de dag erna ga ik met Stef een weekje naar Spanje om de verjaardag van zijn broer te vieren (die 70 jaar wordt). Dus meteen weer wat leuks erachteraan.
groetjes en tot ziens (moet dit jaar toch nog een keer lukken …)
Josephine
Verzonden vanuit Outlook
________________________________
LikeGeliked door 1 persoon
Wat goed dat je ook een mri moet/mag! Zal duimen enne, afspraak volgt snel dan!
LikeLike