Van sneltrein naar TGV en weer terug!

Het hebben van veel energie begint zijn weerslag te krijgen op het gezinsleven. Levenshaast en energie zorgen ervoor dat ik van een sneltrein in een TGV ben veranderd. Alles moet en wel het liefst nu meteen. Tripjes, werkopdrachten, sporten, afvallen, het maakt allemaal niet uit, als het maar nu of snel gebeurt.

Het feit dat ik alles tegelijk wil doen zorgt voor een dilemma. Toen ik mij niet zo goed voelde had ik maar 1 prioriteit en dat was mijn gezin. Daar ging al mijn energie naar uit en dat was goed. Maar nu, nu ik meer energie heb, nu wil ik meer en zie ik mezelf ook als prioriteit. Zo heb ik bijvoorbeeld zin om naar Barcelona te fietsen, maar wil ik niet zonder mijn lieve kinderen….
Het gezin bestaat niet alleen uit mijzelf. Ik zal ook rekening moeten houden met het tempo waarin het gezin opereert. En het gezin als geheel zit niet te wachten op een losgeslagen moeder. Het gezin wil orde, rust en regelmaat met een normale moeder. Die willen een moeder die duidelijke keuzes maakt en focus heeft.

Op het werk ben ik weer voor 70% aan het werk. 50% werken werkt niet voor mij. Ik was nergens echt van op de hoogte en was elke dag te lang bezig met weer ‘op de hoogte zijn van’ zaken. Maar ja als je dan energie hebt en je gaat werken met allerlei leuke klussen…. Gelukkig heb ik een collega die voor mij op de rem gaat staan, anders had ik alle klussen die er zijn op mijn schouders genomen. (dank je Pauline)

=================================

En dan is het maar zo 1 oktober en opeens besef je dat er in een paar weken tijd weer een scan gepland staat en alle adhd achtige energie verdwijnt ineens uit het lichaam. Opeens wordt elk pijntje, elk bobbeltje en elk kuchje weer geassocieerd met ziek zijn. Ik voel me dan wel goed, maar stel dat….
Het is niet uit te leggen, deze alles verzengende angst. In zo’n periode praat ik veel met mezelf, of liever gezegd mijn ratio praat met mijn gevoel.

angst: Die knobbel onder mijn oksel is vast gegroeid ten opzichte van de laatste scan.
ratio: de knobbel is nooit weg geweest en ik voel me toch nog fit?
angst: nou fit, ik ben wel de laatste tijd wat vermoeider, het zou toch niet?
ratio: Ja duh, Ik heb een enorm vermoeiende reis gemaakt, ik werk weer 70% en alle projectjes vergen ook hun tol
angst: maar stel dat het niet goed is, dan is er bijna geen alternatief meer, dan ga ik snel dood…
ratio: nee, dat kan niet want in juni 2017 heb ik nog een trouwerij en ik heb toegezegd dat ik getuige ben. Het staat op beeld!

En zo gaat het maar door, continue in gesprek met mezelf. Afleiding in de vorm van werk en candy crush maken dat de stemmen in mijn hoofd wat minder zijn, maar vermoeiend is het wel.
Het went nooit, maar in de loop der jaren (wat klinkt het heerlijk dat ik jaren kan schrijven) heb ik de angst wel beter weten te hanteren. Toelaten, maar niet laten overnemen, dat werkt het beste. Juist door de angst toe te laten wordt het wat meer hanteerbaar.

Omdat ik geen regie heb over de uitkomst van een scan, ga ik, om toch maar ergens wel regie over te hebben, heel gezond leven. Geen snoep, geen vettigheid, genoeg nachtrust, veel sporten en het liefst veel nieuwe kleren. Het is een druppel op een gloeiende plaat, maar ik zal tenminste goed verzorgd bij de arts binnenkomen.

Hopelijk kan ik me half oktober weer bezighouden met dilemma’s over hoe ik mijn leven in mijn levenshaast ga inrichten. Voor nu kruip ik even in mijn schulp. Lekker dat het nu ook net herfst wordt en velen met mij die behoefte krijgen.