Fietsen door het UMCG

Vandaag deden we met een groepje vanuit de Stichting Merels Wereld mee aan de TKP tocht door Groningen. We hebben de afgelopen paar weken een aantal keren in de shirtjes gefietst en de naamsbekendheid wordt al groter. Naast gesprekjes over het doel van de stichting mogen we nog steeds donaties ontvangen.

De TKP tocht is een jaarlijks terugkerende prachtige tocht door de provincie Groningen, waarbij uit verschillende afstanden gekozen kon worden.Ook kon gedoneerd worden voor het UMCG kanker research fonds. Een fonds om onderzoek binnen het UMCG te financieren. Uiteraard hebben we goed gedoneerd!
Een extraatje was, dat we daarom? als fietsers dwars door het UMCG mochten koersen.

En toen was ik stil….

In kleren van de Stichting Merels Wereld fietsend door het ziekenhuis dat jou in leven houdt. Het ziekenhuis dat ervoor zorgt dat je vandaag 110 km in minder dan 4 uur kunt fietsen. Hoe bijzonder was dat. Jammer genoeg zag ik geen longarts staan, anders was ik echt wel even afgestapt.
Geweldige dag met geweldige mensen! Helaas op het laatst nog een lekke band, maar Evert is een held.

Het gaat dus goed met mij! Angstaanjagend goed. Het gaat namelijk zo goed met deze medicatie, dat ik best vaak de kanker ‘vergeet’ en alweer plannen voor over langere tijd maak. Dat is het verneukeratieve aan deze doelgerichte therapieën. Je gaat je zo goed voelen, dat je vergeet dat je ernstig ziek bent. En ik weet dondersgoed dat de kanker niet geheel weg is, omdat ik naar mijn idee nog ‘iets’ voel in mijn oksel. Op het moment dat ik moet hoesten, ik een beetje verkouden ben of als ik onder mijn oksel voel, klapt het ziek zijn en de bijbehorende angst er als een mokerslag in. Dit in tegenstelling van de afgelopen 1,5 jaar, toen de kanker altijd latent aanwezig was. Nu schiet ik gelijk in de kramp: ben ik al resistent? Ga ik al snel dood? What’s next? Is er nog een pil voor mij? En van zijnde heel gelukkig word ik dan ineens naar heel verdrietig en angstig.
En ook ben ik wel wat bijgelovig, alsof ik door bepaalde handelingen, rituelen, denkwijzen of structuren controle zou hebben op de groei van de foute cellen. Als je dan vergeet dat je ziek bent, vergeet je ook je bijgeloof en dus je gevoelde controle. Dat uit zich dus in heftige angstgevoelens op momenten van hoesten, verkoudheid etc.
Gelukkig zijn dit maar korte momenten, maar de scan van half oktober komt al best dichtbij. Dan moet ik altijd aan Anne Marie haar woorden denken: ‘Merel, door je zorgen te maken, wordt de uitslag niet anders!!’

Dus leef ik, heb ik in mijn levenshaast eigenlijk geen tijd om te bloggen. Ben ik bezig met werken, sporten, een razend spannend televisieavontuur en gewoon het gezin en werk.
Van mijn arts had ik te horen gekregen, dat het niet erg was om af te vallen. Helaas gaat dat niet zo snel met deze medicatie. Maar doelgericht en met heel veel sportactiviteiten zullen we volharden!